مروری بر تاریخچه مجازات به صلیب کشیدن، از گذشته تا به امروز

تصلیب مجازاتی متداول در قانون رم باستان نبود، بلکه در شرایط خاص و ویژه ای انجام می شد. بردگان فقط در صورت ارتکاب دزدی و یا تلاش های عصیانگرانه و شورش به صلیب کشیده می شدند.

به گزارش «محبت نیوز» چارمیخ یا تصلیب و یا به صلیب کشیدن یا صَلب یکی از شیوه های شکنجه و اعدام در دوران باستان بود.

رومی ها آن را از همسایگان خود آموختند، و به طور ویژه ای در شهرهای رُم باستان به کاربردند. آنها از این مجازات برای خاموش کردن عصیان و تمرّد رعیت ها استفاده می نمودند. شاید رومی ها نمی دانستند که به صلیب کشیدن عیسی مسیح در گوشه ای فراموش شده از اقلیمشان «چار میخ» را شهرتی همیشگی و ابدی خواهد بخشید.

در سال ۳۳۲ پیش از میلاد، اسکندر مقدونی شهر فینیقی «صور» را پس از محاصره ای که از ژانویه تا ژوئیه به طول انجامید فتح کرد. پس از آنکه اسکندر توانست دفاع شهر صور را در هم بشکند، و ارتش صور را شکست داد. براساس آنچه در منابع تاریخی آمده است ۶ هزار مرد در آن روز کشته شدند. در منابع یونانی دو نویسنده به نام های «دیودوروس» و «کونیتوس کورتیوس» نوشتند که اسکندر دستور داد تا ۲هزار نفر از مردان جوانی را که احتمال می رفت به ارتش صور بپیوندند در طول ساحل صور به صلیب بکشند.

تصلیب مجازاتی متداول در قانون رم باستان نبود، بلکه در شرایط خاص و ویژه ای انجام می شد. بردگان فقط در صورت ارتکاب دزدی و یا تلاش های عصیانگرانه و شورش به صلیب کشیده می شدند. شهروندان رم باستان در زمینه ی مجازات با صلیب مصونیت داشتند مگر آنکه خیانت بزرگی علیه امپراتوری مرتکب می شدند. مصلوب شدن در امپراتوری رم مراحل مختلفی را سپری کرد و پس از گذشت زمان به مجازات فرودستانی تبدیل شد که جرائمی همچون سرقت و دزدی مرتکب می شدند.

برده ی رومی و رهبر انقلاب ضد برده داری در اصل از مردم تراسی بود که در رم و در مدرسه ی آموزش گلادیاتورها (که در آن بردگان را برای جنگ با یکدیگر تعلیم می دادند کار می کرد). در سال ۷۳ قبل از میلاد در این مدرسه این برده ی رومی قیامی را بر عهده گرفت و هزاران برده از هر رنگ و نژادی تحت رهبری اسپارتاکوس قرار گرفتند. سنای رم چندین سپاه به مقابله با آنها فرستاد، اما همه ی این سپاهیان به وسیله ی برده ها شکسته شدند. آنگاه «کراسوس» فرماندهی ارتش رم را برای شکست دادن انقلاب بردگان در دست گرفت و در سال ۷۱ قبل از میلاد اسپارتاکوس را در نبرد سهمگینی شکست داد. اسپارتاکوس کشته شد و بردگان بسیاری به خاک و خون در غلتیدند.

پروفسور مری برد تاریخ شناس دانشگاه کمبریج با اشاره به برده و گلادیاتور رومی که پس از به راه انداختن شورش بردگان در سال ۷۱ پیش از میلاد درگذشت، می‌گوید که “معروف ترین نمونه مصلوب کردن اسپارتاکوس است.”

او می‌گوید: “وقتی کراسوس شورش بردگان را سرکوب می‌کند، جاده آپیا را با جنازه های به صلیب کشیده شده علامت گذاری می‌کند. تخمین زده می‌شود که ۶ هزار نفر از هواداران اسپارتاکوس به این شیوه کشته شده باشند.”

گفته می‌شود که پطرس رسول تقاضا کرده بود که برعکس به صلیب کشیده شود، چرا که خود را لایق مردن به سبک مسیح نمی‌دانست.
این تاریخ شناس دانشگاه کمبریج می‌گوید: “در جمهوری روم و در قرن اول پیش از میلاد، این روشی مرسوم برای مجازات و تحقیر محکومان بوده است.”
“اگر شما یک شهروند رومی بودید، به صلیب کشیده نمی شدید. پطرس رسول در روم مصلوب شد، تفاوت شهادت پطرس و پولس در این است که پولس شهروند روم است ولی پطرس نیست.”گفته می‌شود که پولس گردن زده شد مرگی سریع‌تر و در نتیجه دارای ارجحیت.

تصویری که ما درباره ی چارمیخ داریم این است که میخ ها کف دست را سوراخ می کنند. این تصویر را از نقاش ها و مجسمه سازهای مسیحی گرفته ایم که می خواهند به صلیب کشیده شدن عیسی مسیح را به تصویر بکشند. ما می دانیم که میخ ها اگر از کف دست عبور داده شوند نمی توانند وزن بدن را تحمل کنند و از بین انگشتان دست بیرون خواهند آمد. به همین دلیل احتمال می رود که در دوران باستان اندام فوقانی قربانی را با طناب بر تخته ی افقی می بستند تا میخ بتواند وزن را تحمل کند. البته امپراتوری های باستان راه حل ساده تری هم داشتند. آنها میخ را بین اولنا (زند زیرین) و رادیوس (زند اعلی) فرو می بردند که این قسمت از دست آنقدر قوی هست که آنها را وامی داشت تا از این روش استفاده کنند.

گفتنی است با اینکه اشاراتی به مصلوب کردن در صدها سال پیش از رومیان نیز وجود دارد، گمان می‌رود که این موارد به اشکال دیگری از مجازات های بدنی اشاره دارد مواردی که در آن محکومان به درخت یا چارچوب های دیگر میخ می‌شدند و در آن وضعیت رها می‌شدند تا بمیرند.

معنی اصلی واژه لاتین “Crux”، که ریشه واژه انگلیسی “Cross” به معنی صلیب است، چندان مشخص نیست و به هرگونه شیءای اشاره دارد که محکومان را از آن آویزان کنند.
کنستانتین، امپراتور مسیحی روم، مصلوب کردن را در قرن چهارم پس از میلاد ممنوع اعلام کرد. با این حال بیش از هزار سال پس از آن، این شیوه مجازات به عنوان روشی برای کشتن مسیحی‌ها در ژاپن دوباره سربرآورد و تا به امروز توسط اسلامگرایان تندرو ادامه دارد.

• بیشتر بخوانیم: دولت اسلامی ۵ عراقی را به صلیب کشید
• بیشتر بخوانیم: اسلامگرایان دولت اسلامی ١١ مسیحی سوری را مصلوب کردند

در سال ۱۵۹۷، ۲۶ مسیحی در ناگازاکی به صلیب کشیده شدند و در طول قرن پس از آن، صدها نفر دیگر نیز به همین روش اعدام شدند.
پروفسور تیمون اسکریچ، استاد تاریخ ژاپن در مدرسه مطالعات مشرق زمین و آفریقا در لندن، می‌گوید: “دلیل اینکه به سمت مصلوب کردن می‌رفتند این است که در این روش، فرد نه تنها به قتل می‌رسد، که تحقیر هم می‌شود و نمایش عمومی او نیز به عنوان هشداری برای دیگران تلقی می‌شود.”
او می‌گوید: “در برخی منابع آمده که جلاد، فرد مصلوب را برای چند ساعت، یا تا شب، در آن وضعیت رها می‌کند و سپس او را با شمشیر می‌کشد.”

این مجازات در ژاپن علیه غیرمسیحیان نیز به کار رفته است. در سال ۱۶۵۱، حدود ۱۵۰ نفر پس از “ناآرامی کیان”، شورشی نافرجام علیه شوگون (دیکتاتور نظامی ژاپن) وقت، به صلیب کشیده شدند.

اسکریچ می‌گوید: “گمان می‌کنم که در انتهای قرن هفدهم در ژاپن، بیشتر افراد ربط مصلوب کردن به مسیحیت را از یاد برده بودند.”

در جنگ جهانی دوم نیز، در چند مورد، سربازان ژاپنی دشمنان خود را به صلیب کشیدند. مستندترین نمونه این‌ها مربوط است به سه اسیر جنگی استرالیایی، که در اردوگاه کار اجباری خط راه آهن تایلند-برمه، به خاطر کشتن یک گوساله به اعدام محکوم شدند.

آنها به یک درخت بسته شدند و تنها یک نفرشان جان سالم به در برد: هربرت جیمز “رینگر” ادواردز، که بعدها به دست مایه اصلی شخصیت جو هارمن در رمان “شهری همچون الیس”، اثر نویل شوت، بدل شد.
امروزه مجازاتی به نام “مصلوب کردن” همچنان در دادگاه های اسلامی عربستان سعودی مورد استفاده قرار می گیرد.
عفو بین الملل که برای لغو هرگونه مجازات اعدام تلاش می‌کند، می‌گوید که “مصلوب کردن پس از گردن زدن انجام می‌شود.”
عفو بین‌الملل می‌گوید “سر بریده شده را دوباره به جنازه می دوزند و آن را روی یک تیرک در انظار عمومی آویزان می‌کنند تا به عنوان هشدار عمل کند.”
این تیرک، در بعضی موارد و نه همیشه، به شکل یک صلیب است.

از آغاز ظهور گروه اسلامی داعش و شدت گرفتن جنگ و درگیری در مناطق تحت اشغال این گروه اسلامی عکس‌های تکان دهنده ای از جنازه های مصلوبی منتشر شده است که آنگونه در این تصاویر هویداست برای نمایش در انظار عمومی به صلیب کشیده شده‌اند.

دکتر شیخ اسامه حسن، محقق اسلامی و پژوهشگر ارشد در مرکز مطالعات اسلامی بنیاد کیلیام در لندن، می‌گوید که انتخاب این نوع مجازات از قرائتی تحت اللفظی و بنیادگرایانه از قرآن ناشی می‌شود. صَلب از مجازات‌های اسلامی است که در رساله‌های دینی مراجع دینی برای جزای محاربه به دولت‌مردان پیشنهاد شده‌است!
در آیه ۳۳ از پنجمین سوره قرآن آمده: “کیفر آنها که با خدا و پیامبرش به جنگ برمی‌خیزند، و اقدام به فساد در روی زمین می‌کنند، فقط این است که اعدام شوند؛ یا به دار آویخته گردند؛ یا (چهار انگشت از) دست (راست) و پای (چپ) آنها، بعکس یکدیگر، بریده شود؛ و یا از سرزمین خود تبعید گردند. این رسوایی آنها در دنیاست؛ و در آخرت، مجازات عظیمی دارند.”

دکتر حسن معتقد است صلیب کشیدن در دنیای امروز جایی ندارد اما به گفته او، اتفاقی که در مناطق تحت حاکمیت اسلامگرایان داعش افتاد، به این منظور بوده که به کسانی که قدرت داعش را زیر سؤال می‌برند هشدار دهد.