جسورانه یا بی ذوق، نامه سناتورها به ایران بی سابقه بود

تارا مک کلیویگزارشگر کاخ سفید، بی بی سی

• 11 مارس 2015 - 20 اسفند 1393

هم‌رسانی

تام کاتن که اخیرا وارد سنا شده سازمان دهنده نامه بود

بعضی ها آن را جسورانه می دانند. سایرین بی ذوق. یک چیز اما روشن است:‌ نامه ای که جمهوری خواهان به رهبران ایران نوشتند بی سابقه بود.

حتی کسانی که با سیاست خارجی باراک اوباما اختلاف نظر دارند - و تلاش او برای رسیدن به توافق با ایران را نمی پسندند - فکر می کنند این نامه تیری خطا بوده است.

آقای اوباما به تلاش برای توافق با رهبران ایران اعتقاد دارد - و فکر می کند این کار کمک می کند ایران از دستیابی به بمب اتمی فاصله بگیرد.

۴۷ سناتور جمهوری خواه اما با این نظر مخالفند - و سعی دارند مانع جوش خوردن چنین معامله ای شوند. آنها در نامه خود می گویند که هر توافقی با ایران باید به تایید آنها برسد، وگرنه امکان دارد رئیس جمهور بعدی آن را باطل کند.

این نامه غیرعادی است. حتی آنطور که استفان ولادک استاد حقوق در دانشگاه آمریکن می گوید شاید "در تاریخ آمریکا بی سابقه باشد."

اعضای کنگره مکررا در سیاست خارجی اظهار نظر می کنند. این بخشی از کار آنهاست. اما پیام دادن به رهبران خارجی به این شکل بدعت گذار است.

متیو وکسمن وکیل سابق وزارت دفاع می گوید:‌ "من تاکنون مداخله ای این چنین از سوی کنگره ندیده بودم."

بی سابقه بودن نامه یک طرف، از نظر خیلی ها ناپسند هم هست. نیویورک دیلی نیوز در تیتری در صفحه اول نوشت "خائنان" و برداشتی که هزاران نفر در شبکه های اجتماعی بیان کرده بودند را منعکس کرد.

استفان ولادک استاد حقوق امریکن یونیورسیتی

آنچه ما شاهدش هستیم نه پیامدهای قانونی بلکه سیاسی است. این نامه دولت اوباما را نمی ترساند. دولت ایران را هم نخواهد ترساند. پیامدش استهزایی است که نویسندگان با آن روبرو می شوند

رابرت دانین یک مقام سابق وزارت خارجه آمریکا که اکنون از اعضای ارشد در شورای روابط خارجی است می گوید:‌ "اقدامی کاملا گستاخانه است" و می گوید که این نامه "نامتعارف و خطرناک است."

در اصول چیز تازه ای نیست. قانونگزاران کار سیاسی می کنند - و سعی می کنند به سیاست خارجی شکل دهند.

همانطور که نورمن اورنستین از موسسه امریکن انترپرایز در نشریه سیاست خارجی اشاره می کند، اعضای تیم مبارزات انتخاباتی ریچارد نیکسون تلاش می کردند تلاش های آمریکا برای پایان دادن به جنگ ویتنام را تخریب کنند.

به علاوه آقای اورنستین توضیح می دهد که کارمندان سناتور جسی هلمز سعی کردند در مذاکراتی که رودزیا را به زیمبابوه تبدیل کرد دخالت کنند.

با این حال این نامه متفاوت است، اول به خاطر اینکه بلندپروازانه تر است. آقای دانین معتقد است نویسندگان نامه سعی دارند "رئیس جمهور را در داخل دولت تضعیف کنند و همچنین جایگاه کلی او در انجام سیاست خارجی را تنزل دهند."

نویسندگان نامه وانمود می کنند که قصد کمک دارند، حداقل کمک به رهبران ایران. آنها می گویند معتقدند که ایرانی ها "ممکن است کاملا نظام قانون اساسی ما را درک نکنند." نویسندگان می کوشند این نظام را توضیح دهند، و در این فرآیند دچار اشتباهاتی می شوند.

برخلاف ادعای نویسندگان، سنا معاهدات را تصویب نمی کند. اعضای سنا توصیه ها و رضایت خود را اعلام می کنند. بعد رئیس جمهور امضا می کند.

آقای ولادک می گوید:‌ "نویسندگان نامه برای رهبران ایران در مورد سازوکار نظام قانون اساسی آمریکا موعظه می کنند، و طوری این کار را می کنند که توصیفی نادرست از نظام ما ارائه می دهد. این رفتار دقیقا تعریف خیره سری است."

خیره سرانه و شاید غیرقانونی. همانطور که آقای ولادک در نشریه لافر نوشت، قانون لوگان آمریکایی ها را از مکاتبه با دولت های خارجی - که با دولت آمریکا اختلاف دارند - "به منظور نفوذ" در رفتار آنها منع می کند.

برخی منتقدان کنگره می گویند سناتورها را می توان تحت پیگرد قرار داد. آقای ولادک معتقد است که هرچند این کار ممکن اما بعید است.

در پایان پیامدهای نامه ممکن است نه در حیطه قانونی یا سیاست خارجی - جایی که نویسندگان می خواستند - بلکه در جایی دیگر ظاهر شود.

آقای ولادک می گوید: "آنچه ما شاهدش هستیم نه پیامدهای قانونی بلکه سیاسی است. این نامه دولت اوباما را نمی ترساند. دولت ایران را هم نخواهد ترساند. پیامدش استهزایی است که نویسندگان با آن روبرو می شوند."