اسپانیا چگونه مزار گمشده سروانتس را پیدا کرد
- 1 ساعت پیش
آنچه از میگل د سروانتس خالق دون کیشوت (دن کیخوته د لا مانچا) باقی مانده چند قطعه کوچک استخوان است. قبر و تابوت او که قرن ها گم شده بود به تازگی در عمق صومعه ای در مرکز بخش قدیمی شهر مادرید کشف شد.
اما چرا جسد بزرگترین نویسنده تاریخ اسپانیا نزدیکه به چهارصد سال گم شده بود؟
لوئیس آبییال، کارشناس کاوش های زیرزمینی با رادار، که در راس یک گروه کارشناسی این پژوهش را شروع کرد می گوید:"در آغاز کار من این پژوهش را چندان جدی نگرفتم."
براساس اسناد تاریخ موجود جسد و تابوت سروانتس، پدر داستان نویسی مدرن، به وصیت او پس از مرگش در سال ۱۶۱۶ در صومعه پابرهنگان تثلیث دفن شد. ولی پس از اتفاقاتی که در این صومعه افتاد تابوت او ظاهرا گم شده بود.
صومعه پابرهنگان تثلیث در اواخر قرن پانزدهم زمانی که سروانتس سرباز بود و در یکی از جنگ ها به اسارت گرفته شد و سالها در شمال آفریقا زندانی بود، به پرداخت باج برای آزادی او از اسارت کمک کرده بود.
فراموش‌شده‌ای ناعادلانه
حتی روی قسمتی از دیوار این صومعه قدیمی یک لوح سنگی وجود دارد که روی آن ماجرای نجات سروانتس و وصیت او برای دفن تابوتش در این صومعه به یادگار نوشته شده است.
اما در قرن هفدهم، زمانی که صومعه پابرهنگان تثلیث به محل فعلی خود در قلب بخش قدیمی شهر مادرید منتقل شد و باقیمانده استخوان های سروانتس نیز همراه آن به ساختمان جدید انتقال یافت، محل دقیق قبر او فراموش شد.
قرن ها گذشت و با وجودی که دون کیشوت، این شوالیه ماجراجو و سرگردان و نبردهای او با آسیاب های بادی به یکی از مشهورترین و پرخواننده ترین کتابهای داستانی جهان بدل شد، هیچ کس به فکر جستجو برای یافتن سروانتس نیافتاد.
لوئیس آبییال می گوید:" این کمی شرم آور است. به عنوان مثال می توان او را با مقام شکسپیر در تاریخ انگلستان مقایسه کرد. سروانتس یک شخصیت ادبی برجسته ای است که غیرمنصفانه در گور خود به فراموشی سپرده شده است."
پدرو کورال، مسئول امور فرهنگی شهرداری مادرید، می گوید:"سروانتش در دوران زندگی خود قربانی اسارت، سرکوب و فراموشکاری جامعه بود و آثار ادبی و خود او به عنوان یک شخصیت مورد توجه و تقدیر قرار نگرفت."
گرفتن اجازه لازم برای شروع پژوهش های اکتشافی در ساختمان این صومعه کار ساده ای نبود. ساختمان آجری این صومعه قدیمی جزو بناهای حفاظت شده است و هنوز هم تعدادی از راهبه های تارک دنیا در آن زندگی می کنند.
قفسه‌های خاک گرفته
مذاکره بین نهادهای مختلف، از شهردار مادرید گرفته تا اسقف کلیسای منطقه مادرید، برای شروع کار این کاوش چهار سال طول کشید.
عملیات کاوش با تجسس در کف ساختمان صومعه به وسیله اسکن های سه بعدی و دستگاههای رادار مخصوص کاووش زیرزمینی شروع شد تا ابتدا محل دقیق برای حفاری تعیین شود. در عمق این ساختمان دخمه های زیرزمینی وجود دارند که طی ۴۰ سال گذشته هیچ کس وارد آن نشده است.
در ماه ژانویه این گروه پژوهشی به ریاست پروفسور فرانسیسکو اچه برییا از کارشناسان برجسته کالبدشناسی و پزشکی قانونی، بالاخره حفاری و دایر کردن آزمایشگاه خود در محل تحقیقات را شروع کرد.
اولین نکته جالبی که اتفاق افتاد این بود که با جابجا کردن چند قفسه قدیمی و خاک گرفته، آنها نشانه های چند قبر در کف ساختمان صومعه را پیدا کردند.
فرناندو د پرادو، یک تاریخ‌دان عضو گروه پژوهشی، می گوید: "با شروع حفاری در آن نقطه، اولین لایه از دفن اجساد کشف شد که در آن بقایای جسد کودکان را پیدا کردیم."
بقایای اجساد حدودا ۳۰۰ نوزاد و کودک در این نقطه پیدا شد.
اما در دیوارهای ساختمان معبد درست در همین نقطه اسرار بزرگتری نهفته بود. گروه پژوهشی با استفاده از آندوسکوپ های نازک و بلند لابلای دیوارهای سنگی توانستند تا عمق ۸۰ سانتی متری را کاووش کنند.
در تاریکی قبرهایی که کشف می شد، تشخیص دادن قطعات استخوان از تکه های چوب و یا پارچه کار دشواری بود و محتویات هر یک از پس رفتگی های این دیوارهای ضخیم که به عنوان محل دفن مورد استفاده قرار گرفته بودند، مستلزم کار دقیق و زمان زیادی بود.
با کشف گور چند جسد بزرگسال در عمق این دیوارها گروه پژوهشی به کار خود امیدوار شد. پژوهشگران از روی بررسی اسناد قدیمی مربوط به دفن شدگان در صومعه متوجه شدند که تعداد افراد بالغی که همراه با سروانتس در ساختمان قبلی معبد دفن شده و بعدا به این محل منتقل شده اند، با تعداد اجساد موجود در گورهای کشف شده انطباق دارد.
گروه پژوهشی معتقد است که باقی مانده این اجساد روی هم ریخته شده و یک جا در این دخمه زیر زمینی ساختمان صومعه دفن شده اند.
آلمودنا گارسیا روبیو باستان شناس ارشد این گروه پژوهشی می گوید :"ما کاملا مطمئن هستیم که اینها باقیمانده اجسادی هستند که همراه با سروانتس دفن شده اند."
زخم های گلوله
اما تعیین دقیق استخوان های متعلق به سروانتس کار دشواری است. در حال حاضر هیچ عضو شناخته شده زنده و یا مرده ای از خانواده و نوادگان سروانتس وجود ندارد که با روش تشابه نمونه دی ان آی بتوان استخوانهای او را تشخیص داد.
زخم های مربوط به دوران شرکت سروانتس در جنگ نیز به تشخیص هویت او کمک چندانی نخواهد کرد. سروانتس در جنگ لپانتو در سال ۱۵۷۱ با گلوله های اسلحه ای که آرکبوس نام داشت سه زخم برداشت. اما پس از گذشت ۴۰۰ سال آنچه که از جسد او باقی مانده برای تشخیص جای گلوله ها کافی نیست.
اما با وجود همه این مشکلات پژوهشگران می گویند کاملا اطمینان دارند آنچه پیدا کرده اند بقایای خالق دون کیشوت است.
مقدار کم استخوانهایی که از جسد او کشف شده به این معنا است که برخی از اسرار زندگی او از جمله دلیل مرگش حل نشده باقی خواهند ماند.
پدرو کورال مسئول امور فرهنگی شهر مادرید می گوید:"هنوز هم بعد شخصی و انسانی سروانتس ناشناخته است."
خورخه گارسیا لوپز پروفسور ادبیات و زندگینامه نویس سروانتس معتقد است شهرت او به عنوان یک نویسنده روی هر چیز دیگری که در مورد زندگی او می دانیم سایه انداخته است. او می افزاید :"ما دغدغه ها، امیدها، انگیزه ها و آرزوهای او را نمی شناسیم."
چهارصدمین سالگرد
اما آزمایش دی ان ای سایر اجسادی که همراه با سروانتس دفن شده اند می تواند به تمیز دادن استخوانهای او کمک کند.
پس از تکمیل این تحقیقات، باقی مانده جسد سروانتس در ساختمان همان صومعه دفن خواهد شد و محل دفن او همزمان با چهارصدمین سالمرگ سروانتس که سال آینده است، برای بازدید عموم گشایش خواهد یافت.
پدرو کورال می گوید: "این ها ممکن است فقط باقیمانده سروانتس باشند ولی در عین حال انگیزه ای خواهد بود برای کسانی که می خواهند شخص او، این شخصیت عظیم و نیک و آثار ادبی خارق العاده او در زبان اسپانیایی را بشناسند."
سروانتس در همان جایی که حدود چهارصد سال پیش در فقر دفن شد دوباره با تشریفات به خاک سپرده خواهد شد. اما این بار دیگر کسی او را گم نخواهد کرد.
وقایع نگاری زندگی میگل د سروانتس، پدر داستان نویسی مدرن
۱۵۴۷ در نزدیکی مادرید متولد شد.
۱۵۷۱ در نبرد لپانتو بر اثر اصابت گلوله زخمی شد.
۱۵۷۵ اسیر شد و به مدت پنج سال در شمال آفریقا ( الجزایر فعلی) به بردگی گرفته شد.
۱۶۰۵ اولین قسمت از رمان دون کیخوته د لا مانچا را منتشر کرد. در سال ۱۶۱۵ قسمت دوم آن منتشر شد.
دون کیشوت مرد سالخورده ای است شیفته جوانمردی و دلاوری که سوار بر اسب خود به نام روسینانته و همراه با خدمه وفاداراش سانچو پانزا به جستجوی ماجرا می رود.
۱۶۱۶ سروانتس در سن ۶۸ سالگی که فقط شش دندان برایش باقی مانده بود، درگذشت و در صومعه پابرهنگان تثلیث دفن شد.
پس از تغییر مکان و بازسازی ساختمان این صومعه باقیمانده جسد سروانتس گم شد.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar