بردمن؛ شب پردست‌انداز یک بازیگر قدیمی
- 7 ساعت پیش
بردمن (مرد پرنده ای) با نامزدی ۹ جایزه اسکار، از جمله جایزه بهترین فیلم و بهترین کارگردانی، فیلمی آتشی مزاج و افسار گسیخته و یک کمدی - تراژدی با آمیخته ای از واقعیات سخت و گریزهای خیال گونه است. کارگردانی این فیلم با الخاندرو گونزالز اینیاریتو کارگردان ۵۱ ساله مکزیکی است که فیلم هایی مثل ۲۱ گرم و بابل را در کارنامه خود دارد.
بازیگران دیالوگ های خود را با سرعت عجیبی ادا می کنند، موضوعات و حوادثی که در طی داستان مطرح می شوند هیچ گاه مانع یادآوری گذشته نمی شوند، موسیقی متن آن که جازی به شدت کوبه ای است، هیچگاه آرام نمی گیرد و به دلیل تدوین کم نظیر و فیلمبرداری خارق العاده و زبردستانه آن توسط امانوئل لزبسکی، فیلمبردار مکزیکی، که فیلم های جاذبه و فرزندان انسان را در کارنامه دارد، تمام فیلم مثل یک شات طولانی و ممتد جلوه می کند که به بیننده اجازه نمی دهد حتی یک لحظه نفس تازه کند.
فیلم بردمن در ظاهر مجموعه ای از حوادث بیهوده و مسخره ای به نظر می رسد که در پشت صحنه یک تئاتر معروف در شهر نیویورک و در جنب میدان تایمز اتفاق می افتد. اما تماشای آن به این می ماند که سوار قطار سرعت باشید و یک کمدین بداهه گو و مست مرتب در گوشتان بخواند.
در تمام مدت فیلم شما متوجه نمی شوید که موضوع مهم در این ماجراها دقیقا چیست و حتی شک می کنید که خود شخصیت های داستان هم دقیقا بدانند در مورد چه چیزی حرف می زنند. اما شور و انرژی تحرک آفرین نهفته در فیلم و پرداخت تکنیکی آن سرگیجه آور است. همان طور که بت دیویس، بازیگر قدیمی هالیوود، در فیلم همه چیز درباره ایو، که ماجرای آن نیز مربوط به سالخوردگی و برادوی بود، گفت: "کمربندهای ایمنی خود را ببندید، شب پر دست اندازی خواهد بود." اما بعد از دیدن فیلم بردمن باید گفت که بت دیویس نمی توانست تصور کند که یک شب پر دست انداز چه می تواند باشد.
مایکل کیتون، هنرپیشه شصت و چند ساله آمریکایی که دو دهه پیش نقش بتمن را بازی کرده بود، در فیلمبردمن نقش بازیگری به نام ریگان تامسون را بازی می کند که سالها از دوران شهرتش در هالیوود گذشته و با کارگردانی و بازیگری در نمایشنامه ای براساس داستان کوتاه ریموند کارور با عنوان "وقتی از عشق حرف می زنیم از چه حرف می زنیم"، قصد دارد فعالیت هنری خود را زنده کند. ریگان تامسون هیچگاه روی صحنه تئاترهای بزرگ نیویورک بازی نکرده ولی با اجرای این نمایش قصد دارد از بردمن، یک شخصیت ابر قهرمان که دو دهه پیش او را به شهرت رسانده بود، فاصله بگیرد.
اما هر چه او تلاش می کند بردمن را فراموش کند بردمن حاضر نیست او را فراموش کند. ریگان تامسون دچار این وهم است که گویا شخصیت تخیلی بردمن هنوز هم همه جا و حتی در اتاق رخت کن پشت صحنه تئاتر، همراه اوست. شخصیت تخیلی بردمن مرتب در گوش او می خواند، به او ناسزا می گوید و به هر وسیله ای از او می خواهد که دوباره به هالیوود برگردد.
حوادث با سرعت اتفاق می افتند، تمرین های گروه بازیگران به جنجال و خونریزی می انجامد، اجراهای ویژه قبل از شب افتتاح نمایش به خاطر مستی بازیگران به آشوب می کشد و هر چه به شب اول اجرای نمایش نزدیک می شویم به نظر می رسد که ریگان تامسون تماس خود را با واقعیت بیشتر از دست می دهد.
دوست دختر فعلی اش، همسر سابقش و مدیر برنامه ها و وکیلش نگران وضعیت او هستند.
سئوالی که ریگان تامسون باید به آن پاسخ دهد و بخشی از هیجان افزوده و آمیزه های خیال گونه داستان را ایجاد می کند، این است: آیا باید به اجرای نمایشنامه در صحنه تاتر مهم نیویورک و آنچه که هنر فاخر تلقی می شود بچسبد و یا دوباره به هالیوود برگردد و لباس بردمن این ابرقهرمان پلاستیکی را به تن کند؟
پیشینه شخصیت ریگان تامسون با بازی مایکل کیتون آشنا به نظر می آید چون این بازیگر آمریکایی در عالم واقعیت در سال ۱۹۹۲ بازی در مجموعه سینمایی بتمن، هالیوود را کنار گذشت. برای تکمیل پرداخت پسامدرنی داستان، نقش شخصیت دوم این فیلم را ادوارد نورتون بازی می کند که ستاره فیلم ابرقهرمانیهالک شگفت انگیز محصول ۲۰۰۸ بوده است.
نقش دختر خشمگین و رنجیده خاطر ریگان تامسون که به تازگی اعتیاد به مواد مخدر را ترک کرده، اما استون بازی می کند که در فیلم اسپایدرمنشگفت انگیز محصول ۲۰۱۲، نقش دوست دختر مرد عنکبوتی را بازی کرده است. در یکی از صحنه های فیلم هر سه این بازیگران در یک کادر قرار می گیرند: بتمن، اسپایدرمن و دوست دختر اسپایدرمن.
اما فیلم بردمن صرفا نیم نگاهی به دنیای امروزی ستاره ها و علاقه و وسواس گونه هالیوود به فیلم های اکشن ابرقهرمانی نیست. این فیلم با پریدن بین ژانرهای سینمایی گوناگون برخی از بلندپروازیها و سوررئالیسم فیلمنامه های چارلی کافمن را دارد که دو نمونه برجسته آن جان مالکوویچ بودن، محصول ۱۹۹۹، و اقتباسمحصول ۲۰۰۲ هستند. هر چند فیلم های چارلی کافمن هیچگاه به این اندازه سریع و خشمگین‌مآب نبودند. این نکته که زک گالیفیاناکیس، بازیگر کله شق ترین شخصیت فیلم هنگ اور (خماری)، محصول ۲۰۰۹، در فیلم بردمن نقش آرام ترین و مودب ترین شخصیت را بازی می کند، بی دلیل نیست.
باید یادآوری کرد که سرعت بیش از حد این فیلم باعث می شود که برخی از صحنه ها به جای اینکه هیجان انگیز و جذاب باشند بیشتر خسته کننده می شوند. برخی از لطیفه های ظریف در داستان مجال بروز و هضم پیدا نمی کنند یا چند داستان کوچک تر پشت داستان اصلی، قربانی شکل آزاد و دیوانه وار پرداخت فیلم شده و به حاشیه رانده می شوند.
اما حتی در شرایطی که آشوب سرگیجه آور فیلم به مرزی می رسد که ممکن است بیننده را کاملا از داستان بیگانه کند هنرنمایی جسورانه، دیوانه وار ولی پر احساس مایکل کیتون بیننده را به داستان برمی گرداند. او با بازیگری خود در طول تقریبا دو ساعتی که این فیلم ادامه پیدا می کند به حق لیاقت نامزدی اسکار را دارد و از این پس باید در فیلم های مهم تری مجال ظهور پیدا کند.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar