یک کمپین متفاوت در تبریز: با سر بطری، ویلچر بسازید!

+33

رأی دهید

-0

‌سه شنبه ۵ اسفند ۱۳۹۳ - ۲۴ فوریه ۲۰۱۵

حتی از جاهایی که فکرش را هم نمی‌کرده، در بطری برایش فرستاده شده، از در بطری‌های پلاستیکی آب و آبمیوه و نوشابه تا در شامپو و خمیر دندان و ...  حالا همین سر بطری‌ها به شش ویلچر تبدیل شده‌اند. شش صندلی چرخدار که هر کدام حکم پاهای یک معلول را دارند.

سپیده جلالی، لیسانس علوم سیاسی دارد و اهل تبریز است. او در سفری که به ترکیه داشت، با کمپین تبدیل سر بطری‌های پلاستیکی به ویلچر آشنا می‌شود و به فکر اجرایش در ایران می‌افتد. او به ایران وایر می‌گوید: «واقعیت این است که این کمپین در خیلی از کشورها وجود دارد و به صورت بسیار سیستماتیک کار می‌کند. یعنی مردم سر بطری تحویل می‌دهند و برای معلولان ویلچر می‌گیرند. از وقتی با این کمپین آشنا شدم، مدام راه‌اندازی چنین کمپینی در ایران گوشه ذهنم بود تا این که تصمیم گرفتم از خودم شروع کنم . اول خودم و خانواده‌ام شروع به جمع آوری این سر بطری‌ها کردیم و بعد به دوستانم خبر دادم.»

 

سپیده بعد ار مدتی یک کمپین فیس بوکی راه می‌اندازد و از مردم می‌خواهد که سر بطری‌های پلاستیکی‌شان را جمع کنند و برایشان می‌نویسد که این بطری‌ها قرار است به ویلچر تبدیل شوند. او از طریق طراحی پوستر و چسباندن آن در مراکز خرید، کتابفروشی‌ها و مراکز فرهنگی به کسانی که به فیس بوک دسترسی ندارند، هم، فراخوان می‌دهد.

 

در ادامه، سپیده شش مرکز در مناطق مختلف تبریز معرفی می‌کند و از همه می‌خواهد که در بطری‌ها‌ی جمع آوری شده را به این مراکز تحویل دهند: «این شش مرکز به صورت داوطلبانه با من همکاری می‌کردند. سر بطری‌ها را از مردم می‌گرفتند و دست آخر همه سر بطری‌ها را من از شش مرکز جمع آوری می‌کردم و به پارکینگ خانه‌مان می‌بردم.»

 

سپیده به تنهایی کار جداسازی، شمارش و بسته بندی بطری‌ها را به عهده می‌گیرد. او در عرض هشت ماه توانسته هزار کیلو (یک تن) بطری جمع آوری کند و آن‌ها را به بازیافت بفروشد و با درآمدش شش ویلچر تهیه کند. او می‌گوید: «یک تن بطری بیش از نیم میلیون در بطری بود که حدود صد و بیست گونی ده کیلوگرمی شد، شمارش و بسته بندی این‌ سربطری‌ها کار سختی بود اما من می‌خواستم هر طور شده، این کار را انجام دهم و خدارا شکر توانستم.» قیمت هر کیلو زباله بازیافتی بسته به فصل و موقعیت بازار فرق می‌کند و از چهار صد تومان تا هزار و دویست تومان متغیر است.

 

سپیده این کمپین رافقط برای خرید ویلچر و کمک به معلولان راه نیانداخته، کمک به طبیعت یکی از مهم‌ترین هدف های این کمپین است: «من فکر می‌کنم کار این کمپین از دوجهت ارزشمند است. اول این که جمع‌آوری این درهای  بطری کمک بزرگی به طبیعت است. چون بعضی پرندگان، بدون آگاهی این سر بطری‌های پلاستیکی را می‌خورند. حتی اگر این بطری‌ها در خاک بمانند هم تا سالیان سال می‌ماند و از بین نمی‌روند. دوم این که ما از زباله به بهترین شکل استفاده کردیم. یعنی از هیچ به این‌جا رسیدیم.» سپیده جلالی معتقد است این کمپین دو گروه را با خود همراه می سازد: «اولین گروه کسانی هستند که درگیر محیط زیست و طبیعت هستند و دلشان می‌خواهد این درهای پلاستیکی به سیستم بازیافت سپرده شود و دومین گروه کسانی هستند که به طبیعت و محیط زیست کاری ندارند اما دوست دارند به معلولان کمک کنند و ویلچر تهیه کنند.»  به همین دلایل او در فراخوانی که برای کمپین منتشر کرده، توضیح زیادی نداده اما آدم‌های زیادی را با خود همراه کرده است.

 

خانم‌های خانه‌دار بچه های 4 ساله کلاس نقاشی، دانشجویان دانشگاه های مختلف، مغازه داران، کارمندان، کارگران، مهمانداران خطوط هوایی، رستوران دارها و خیلی از افراد دیگر  دست به کار شده‌اند و در بطری‌های پلاستیکی را جمع کرده‌اند: « جالب‌ترین اتفاق این کمپین حضور همه ادم‌های جامعه از طبقات مختلف و طرز فکرهای متفاوت بود. یعنی هم خانم‌هایی که در کلاس‌های آموزش قرآن شرکت می‌کردند، برای ما سربطری جمع‌آوری می‌کردند، هم خانم‌هایی که در کلاس‌های یوگای باشگاه و یا آرایشگاه ها دور هم جمع می‌شدند. واقعیت این است که ما همیشه درباره خودمان بد می‌گوییم. مثلا می‌گوییم مردم ایران همکاری بلد نیستند و یا کار جمعی نمی‌دانند و ... اما  بعد از همکاری مشتاقانه مردم  در این کمپین، به من ثابت شد که هیچ کدام از این حرفها درست نیست و اگر سیستم پاسخگویی وجود داشته باشد، مردم هر چه در چنته داشته باشند، رو می‌کنند.»

 

تعداد سر بطری‌هایی که در خانه‌ها جمع می‌شود، خیلی کمتر از  جاهایی مثل رستوران هاست. اما برای سپیده جمع‌آوری از خانه‌ها مهم‌تر از هرجای دیگر است: «جمع‌آوری از خانه‌ها بسیار مهم است برای این‌که مسئله تفکیک زباله که متاسفانه برای مردم ما دغدغه نیست، کم کم و با همین کارهای کوچک جا می‌افتد.»

 

سپیده بیست و پنج ساله است و تصمیم گرفته این راه را تا جایی که امکان دارد، ادامه دهد. او آرزو دارد این کمپین به شهرهای دیگر هم برسد و  روز ی برسد که همه مردم ایران درهای بطری را برای خرید ویلچر کنار بگذارند. ایده های دیگری هم دارد:« بعد از کار روی تفکیک در بطری‌های پلاستیکی، می‌خواهم سراغ تفکیک کاغذ و فلز از زباله‌ها بروم.»