سیامک نمازی و ژیو وانگ در تماس تلفنی با خانواده‌های‌شان از «حبس در سلول انفرادی» و «اعترافات اجباری» می‌گویند
خانواده‌های شهروندان آمریکایی زندانی در ایران در گفتوگو با شبکه رادیویی ان‌پی‌آر بخشی از رنج‌هایی که عزیزان‌شان در زندان‌های رژیم ایران متحمل شده‌اند را بازگو کردند.
شبکه رادیویی ان‌پی‌آر در گزارشی با خانواده دو تن از شهروندان آمریکایی زندانی در ایران گفتوگو و در مورد تماس تلفنی آنها با خانواده‌شان پرسیده است. بابک نمازی گفت برادرش در این مکالمه‌های تلفنی می‌خواهد او را از آن جا بیرون بیاورند.
بابک نمازی در این گزارش که روز پنجشنبه دوم آبان ماه منتشر شده است، گفت برادرش سیامک زمانی طولانی را در سلول انفرادی گذرانده است. بابک نمازی گفت: «برادرم در مکالمه‌های تلفنی خود از من می‌خواهد که او را از آن‌جا بیرون بیاورم.»
هوا کو، همسر ژیو وانگ، دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه پرینستون که برای تحقیق به ایران رفته و در آن‌جا زندانی شده است، هم می‌گوید آخرین بار که همسرش را در گفت‌وگوی ویدئویی از راه دور دید سال ۲۰۱۶ و زمانی بود که او تازه در ایران شروع به تحقیق کرده بود. بعد از آن ناگهان از همسرش خبری نشد تا این که یک روز تلفن زد و فقط پشت خط گریه می‌کرد؛ چرا که او را از انفرادی بیرون آورده و به او گفته بودند باید به اتهاماتی که به او نسبت داده بودند، اعتراف کند.
ژیو وانگ بر مبنای همان اعتراف به ۱۰ سال زندان محکوم شد. هوا کو می‌گوید حالا هفته ای دو یا سه بار می‌تواند تلفنی با همسرش صحبت کند.
در حال حاضر شماری از شهروندان آمریکایی و غیرآمریکایی – از جمله سیامک و باقر نمازی، مایکل وایت، ژیو وانگ، ارس امیری، و کامران قادری – در ایران زندانی هستند. از سرنوشت رابرت لوینسون، دیگر شهروند آمریکایی که بیش از ۱۲ سال پیش در ایران ناپدید شد، نیز اطلاعی در دست نیست.
نازنین زاغری، کارمند بنیاد خیریه تامسون رویترز، نیز ۱۵ فروردین ۱۳۹۵ در حالی که به همراه دختر دو ساله‌اش پس از دیدار با خانواده در ایران قصد بازگشت به لندن را داشت، در فرودگاه بین المللی تهران بازداشت و سپس به اتهام‌های امنیتی به پنج سال زندان محکوم شد.
وزارت خارجه ایالات متحده بارها بازداشت بی‌دلیل و خودسرانه شهروندان آمریکا و کشورهای دیگر، از جمله ایرانیان دوتابعیتی، توسط رژیم جمهوری اسلامی را محکوم کرده و خواستار آزادی بلافاصله و بی قید و شرط آنها شده است.
منبع:صدای آمریکا
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar