00:00
03:09
تقاطع: این ویدئو که توسط وب‌سایت “بازفید” تهیه و به تازگی منتشر شده، سیر تحول اندام ایده‌آل زنان در دوره‌های تاریخی مختلف را بررسی می‌کند.
این تحول، از دوره‌ی مصر باستان در ۱۳۰۰ سال قبل از میلاد مسیح شروع می‌شود که در آن زمان، زنانی بلند و باریک با صورت‌های متقارن، به عنوان زنان زیبا شناخته می‌شدند.
دوره‌ی بعدی، یونان باستان در فاصله‌ی سال‌های ۵۰۰ تا ۳۰۰ قبل از میلاد است. در این دوره، زنانی با بدن‌های گوشتی و توپر با پوست روشن، اید‌ه‌آل به شمار می‌رفتند.
در دوره‌ی بیش از چهارصد ساله‌ی فرمان‌روایی “دودمان هان” بر چین در فاصله‌ی سال‌های ۲۰۶ قبل از میلاد تا ۲۲۰ میلادی، زن با اندام ایده‌آل زنی بود که کمری باریک، چشمانی بزرگ، پاهایی کوتاه، و پوستی رنگ‌پریده داشته باشد.
در سال‌های رنسانس یعنی از قرن‌ ۱۴ تا قرن ۱۷ میلادی، سینه بزرگ، شکم گرد و باسن پُر در کنار پوست روشن، از جمله مشخصات یک اندام ایده‌آل برای زنان بود.
در دوره‌ی سلطنت ملکه ویکتوریا در بریتانیا در فاصله‌ی سال‌های ۱۸۳۷ تا ۱۹۰۱ میلادی، زنان برای این‌که به فرم بدن ایده‌آل برسند، شکم‌بند می‌پوشیدند. در این دوره، زنانی با بدن‌های گوشتی و سایز بزرگ، طرفدار بیشتری داشتند.
در “خروش دهه‌ی بیست” قرن نوزده، زنانی با سینه‌های کوچک و صاف، دور کمر کم، مدل موی کوتاه “باب”، و به طور کلی اندام پسرانه مُد شد.
سال‌های طلایی هالیوود در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰، دوره‌ی بازگشت بدن‌های گوشتی و در عین حال پرانحنا بود. سینه‌های بزرگ با کمرهای باریک به بدن زنان، شکل ساعت شنی می‌داد.
اندامی لاغر، با پاهایی باریک و بلند، و هیکل نوجوانانه، از ویژگی‌های زنان در سال‌های ۱۹۶۰ بود.
دهه‌ی ۱۹۸۰ را باید دهه‌‌ی سوپرمدل‌ها نامید. زنانی ورزشکار با قد بلند و بدنی ظریف و بازوانی ورزیده در این دوره بیشتر دیده شدند.
“شیک هرویینی” اصطلاحی بود که به زنان به شدت لاغر و ضعیف دهه‌ی ۱۹۹۰ گفته می‌شد.
و بالاخره سال‌های قرن بیست‌ویکم را باید دوره‌ی “زیبایی پست‌مدرن” نامید. دوره‌ای که زنان برای رسیدن به ظاهر مطلوب‌شان، رو به عمل‌های زیبایی آوردند. شکم‌های صاف، پوست‌های شاداب، پستان‌ها و باسن‌های بزرگ، و فاصله‌ی بین ران‌ها از جمله ویژگی‌های زنان جذاب در این دوره است.