سه شنبه ۲۹-۰۵-۱۳۹۸
“معصومه ابتکار” می‎گوید حق نداریم به نام دین خشونت علیه زنان را ترویج دهیم، اما از سویی دیگر “علیرضا پناهیان” معتقد است اغلب دختران بی بند و بار مادران دهان دریده‎ای دارند که در برابر شوهر خود زبانشان را نگه نداشته‎اند.
«محبت نیوز»- نافرمانی مدنی زنان در ایران و پافشاری آنها روی حق آزادی و حق پوشش و حجاب اختیاری با وجود همه محدودیت‎ها و سرکوب‌ها به یک دغدغه‎ بزرگ برای نظام تبدیل شده و در نهایت به مشروعیت نظام آسیب زده است.
واکنش‎ها درون حکومت به نافرمانی زنان به دو شکل ابراز می‎شود. گروهی اسلامگرای سنتی و افراطی با زور در پی دیکته کردن حجاب‌‌اند و گروهی به اصطلاح اصلاح طلب بی‎آنکه اختیاری بودن حجاب را حق زنان بدانند به تندروها و مراجع قانونی توصیه می‎کنند که نباید با خشونت از زنان خواست تا حجاب را حفظ کنند و باید با آنها با آنها گفتگو کرد که در عمل تفاوت چندانی با هم ندارند.
معصومه ابتکار معاون حسن روحانی در امور زنان و خانواده از آن سالوس‌های سیاسی است که در جوانی پیش از انقلاب وقتی در آمریکا بود اهل حجاب و چادر نبود اما بعد از انقلاب به فراخور شرایط از دیوار سفارت بالارفت و مذهبی شد و چادر به سر کرد و سر سفره انقلاب نشست و امروز در حالی که فرزندش در آمریکا زندگی می‎کند برای جامعه نسخه می‎پیچد.
او در اظهاراتی گفته، «ما حق نداریم به نام دین خشونت علیه زنان را توسعه و ترویج دهیم زیرا دین اسلام، دین رفعت و مهربانی است و بین زن و مرد به غیر از اصل تقوا هیچ تفاوتی قائل نشده است.»
وی همچنین تاکید کرده، «ما نباید فکر و اندیشه خود را به نام دین یا مسلک بین مردم ترویج کنیم و یا بخواهیم آزادی‌های در چارچوب دینی و شرعی را محدود کنیم.» اما راهکار او برای این وضع چیست؟ ابتکار می‎گوید «باید از یک ارتباط موثر و درک متقابل در نظام خانواده صحبت کنیم چرا که با تقویت این قدرت ارتباطی بهتر می‌توانیم زمینه‌های هم افزایی و همدلی را در جامعه در قالب طرح‌های ملی و موثر فراهم آوریم.» مسئله ای که اصلاح‎طلبان به ظاهر مترقی سه دهه است روی آن پافشاری می‎کنند هیچ نتیجه‎ای نداشته است.
آن روی سکه اما علیرضا پناهیان از روضه‎خوان‎های تندرو نظام در یک سخنرانی گفته «زنان بازیگران بسیار خوبی هستند.»
او در بخشی از این سخنرانی می‎گوید، «گناه زن در استفاده بد از زبان چند برابر گناه مردان است و در روایات مهمترین عامل ورود زنان به جهنم زبانشان دانسته شده است نه حجابشان. اغلب دختران بی بند و بار مادران دهان دریده‎ای دارند که در برابر شوهر خود زبانشان را نگه نداشته‎اند.»
در حالی که ابتکار ادعا می‎کند «حق نداریم به نام دین با زنان با خشونت رفتار کنیم» پناهیان و امثال او متصل به دلواپسان بدون آگاهی از حقوق بشر با چنین ادبیاتی در مورد زنان سخن می‎گویند آشکار می‎کنند جریان اصلی قدرت در نظام از چه سطح انعطافی در مورد زنان برخوردار است و تا چه اندازه می‎تواند به اصلاح این سیستم امیدوار بود!