شنبه ۱۱-۰۶-۱۳۹۶
طبق مقرراتی که سران اتحادیه اروپا در دوبلین، پایتخت ایرلند، تصویب کردند، تصمیم درباره درخواست پناهندگی باید در کشوری گرفته شود که نخستین محل ورود پناهجو بوده است.
به گزارش «محبت نیوز» در کشورهای عضو اتحادیه اروپا (EU) و نروژ ، ایسلند و سوئیس قوانینی وجود دارد درباره اینکه کدام کشور مسئول درخواست پناهندگی میباشد. در این قوانین بیان شده است که فقط یک کشور مسئول رسیدگی به پرونده پناهندگی میباشد. به مجموع این مقررات قانون دوبلین گفته میشود که به عنوان یک قانون ثبت شده است.
طبق مقرراتی که سران اتحادیه اروپا در دوبلین، پایتخت ایرلند، تصویب کردند، تصمیم درباره درخواست پناهندگی باید در کشوری گرفته شود که نخستین محل ورود پناهجو بوده است. در صورتی که آن کشور معلوم و جزو کشورهای امن شمرده شود، درخواست‌کننده بدون بررسی تقاضایش، به نخستین کشوری که وارد شده بوده، بازگردانده می‌شود و می‌تواند در آنجا درخواست پناهندگی کند.
از سال ۲۰۱۵ به خصوص از هنگامی که صدها هزار مهاجر و پناهجو در کشور یونان منتظر ادامه سفر به کشورهای مطلوبشان هستند، از مقررات دوبلین به ویژه “دوبلین ۲” که در سال ۲۰۰۳ تصویب شده، به شدت انتقاد شده است. منتقدان می‌گویند که بسیاری از عضوهای اتحادیه اروپا به بهانه “مقررات دوبلین ۲” از پذیرش پناهجویان بازمانده در یونان شانه خالی می‌کنند.
موارد ذکر شده در قانون دوبلین:
– شما مجبورید در کشوری اعلام پناهندگی کنید که ویزا یا اجازه اقامت شما را صادر کرده است به عنوان مثال اگر شما با ویزای آلمان وارد اروپا بشوید و در دانمارک اعلام پناهندگی کنید طبق قانون دوبلین به کشوری که برای شما ویزا صادر کرده است یعنی دانمارک برگردانده میشوید.
– شما مجبورید در کشوری که برای بار اول اعلام پناهندگی کرده اید بمانید و نمیتوانید به کشور دیگری بروید به عنوان مثال اگر شما در ایتالیا اعلام پناهندگی کرده اید نمیتوانید به هر دلیلی از ایتالیا خارج شده و در کشور دیگری اعلام پناهندگی کنید.
– اگر شما برای اعلام پناهندگی در کشوری از کشور دیگری که عضو این قانون است رد شوید ، مجبورید طبق قانون دوبلین به آن کشور برگردید به عنوان مثال اگر شما برای رسیدن به دانمارک از آلمان رد شده اید ، دانمارک شما را مجبور میکند که به آلمان بازگردانده شوید.
به زبان ساده قانون دوبلین بیان میکند که شما باید دراولین کشور امنی که رسیدید اعلام پناهندگی کنید و حق انتخاب کشور را ندارید.
این قانون منتقدان فراوانی دارد، ولی به طرز سخت گیرانه ای در تمامی کشورهای عضو این قانون اجرا می شود. به نوعی این قانون را بازی کشورهای عضو این قانون با پناهجویان می نامند.
اما قرارداد دوبلین ۳ شرایط پذیرش و نحوه رسیدگی به درخواست آن دسته از پناه جویان را که درخواست پناهندگیشان را دریک کشور اتحادیه اروپا ارائه داده اند، اما ویزای یک کشور دیگر را دارند، یا از کشور دیگری عبور کرده یا در کشور دیگری در اتحادیه اروپا قبلن درخواست پناهندگی داده بودند را تعریف، تعیین و مشخص می کند.
این قرارداد تعیین می کند که چه کشوری مسئولیت رسیدگی به درخواست پناهندگی را داشته و در چه حالتی یک پناه جو به کشور دیگر عضو اتحادیه اروپا بازگردانده می شود. یک بانک اطلاعاتی ثبت اثر انگشت متقاضیان پناهندگی بنام «اویروداک» نیز وظیفه دارد تا شناسائی متقاضیان پناهندگی که قبلن در کشور دیگری در اتحادیه اروپا درخواست پناهندگی داده بوده اند را تسهیل کند.