شش سوال درباره پارازیت

تاریخ نگارش: ۱۷ بهمن ۱۳۹۵دسته بندی: گفتار و نظربدون نظر

 چاپ  ایمیل 

قصه پارازیت مربوط به دیروز و پریروز نیست؛ از وقتی دیش های ماهواره روی پشت بام و بالکن خانه های ایرانیان جا خوش کرد، موضوع امواج پارازیت هم مطرح بوده و با دو شبکه لندن نشین و تداوم فعالیت آنها، جدی تر هم در میان اخبار و گزارش ها خودنمایی کرده است اما حداقل آنچه امروز دیده و شنیده می شود، ریشه ای در اهتمام جدی دولت یازدهم در رسیدگی به این موضوع دارد.

یکشنبه، نهم آذرماه ۱۳۹۳ بود و صبحانه کاری اتاق بازرگانی؛ محمود واعظی، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در میان لقمه های نان و پنیر و کره و عسل، خبری را عنوان کرد که هنوز هم بسیاری منتظرند، با حصول نتیجه، کامی شیرین چون عسل نصیب شان شود.آقای وزیر از دستور ویژه رئیس جمهور به چهار عضو کابینه خبر داد درباره بررسی امواج پارازیت و خطرات و تهدیدهای آن برای سلامت شهروندان.

صبح فردا (دهم آذر ۹۳) عکس چهار عضو کابینه روی صفحه اول روزنامه دولت، تمام قد، خبر از ماموریتی می داد که دستور رئیس دولت را پشت سر خود داشت؛ علی اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی، محمود واعظی، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، سیدحسن هاشمی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و حسین دهقان، وزیر دفاع.

همینجا بگویم که این دستور و این پرونده و این نوشته، منکر غیرقانونی بودن استفاده از ماهواره طبق مصوبه مجلس نیست و همچنین منکر وظیفه نیروی انتظامی در برخورد و جمع آوری هم نیست اما با این گزاره چه باید کرد: “حالا که جمع کردن، جواب مطلوب نداده و شهروندان هرچند غیر قانونی از ماهواره استفاده می کنند، باید تاوان آن را با امواج خطرناک پارازیت بدهند؟!”

در ریشه یابی دستور ویژه دکتر روحانی، دو نکته عیان بود؛ نخست اینکه دولت در ارسال امواج، دخیل نیست و چه بسا مخالف این اتفاق است و دوم اینکه نباید از پیشینه ای همچون تذکرات معصومه ابتکار، رئیس سازمان محیط زیست و هشدارهای نهادهای مرتبط با سلامت درباره افزایش شیوع سرطان و تولد نوزادان ناقص و سردردها و میگرن های رو به افزایش شهروندان غافل بود.

آن دستور و آن پرونده و آن خبر و آن عکسهای روی جلد آذرماه ۹۳ در همان آذرماه ۹۳ ماندند و خبری نشد و نشد تا یکی، دوماه اخیر که ویدئوهای تجمع شیرازی ها روبروی استانداری فارس در اعتراض به پارازیت، شبکه‌های اجتماعی موبایلی را درنوردید و اظهارنظرهایی از مسئولان، این امواج را به اخبار آورد.

برجسته ترین اظهارنظر، آخرین بار، از سوی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات بود در سفری به استان بوشهر و در بندر گناوه (سه شنبه ۱۲ بهمن ۹۵)، آنجا که درباره نگرانی مردم از ارسال پارازیت گفت:”بررسی هایی در این زمینه انجام شده و نتیجه آن به رئیس جمهوری اعلام شده است. همچنین کمیته ای متشکل از این وزارتخانه و سازمان انرژی اتمی برای رصد وجود پارازیت فعال شده است.”

این اظهارات تفاوتی با آنچه ۲۶ ماه پیشتر گفته بود نداشت، غیر از یک تفاوت: “به مردم اطمینان می دهیم که تلاش کنیم تا هیچ جایی از کشور، پارازیت بالاتر از حد مجاز که سلامتی مردم را به مخاطره اندازد، وجود نداشته باشد.” و البته این پیام به مردم منتقل شد که دولت همچنان موافق پارازیت نیست و حتی دستش از جلوگیری از ارسال آن کوتاه است و زورش تا همین حد رسیده که “حد” آن را کنترل کند، نه بود و نبودش را.

حالا دو وضعیت پیش روی ماست؛ نخست اینکه دیش ها روی پشت بام ها هستند، ولو غیرقانونی و دوم اینکه امواج در هوا هستند، ولو غیر قابل مشاهده و غیررسمی.

پارازیت را شاید بتوان از زاویه ای مشابه فیلتر برخی سایت ها دانست که بسیار هم خوب است. در بسیاری از کشورهای مدعی آزادی هم، فیلتر و ممیزی وجود دارد؛ خصوصا فیلترهایی بر سر راه دسترسی کودکان و نوجوانان به سایتهای غیراخلاقی.

حالا که هم دیش ها هستند و هم پارازیت، چند سوال؛

اول) چرا پارازیت تنها در ساعات محدودی هست و شامل زمان تکرار همان برنامه ها که مثلا شب گذشته اش پارازیت داشته، نمی‌شود؟! یعنی در ساعات خاصی، اشکال دارد و در ساعات دیگر، ندارد؟!

دوم) چرا پارازیت، فقط آنتن تلویزیون را نشانه می گیرد و همان برنامه ها، حتی در همان ساعات، روی اپلیکیشن های موبایلی همان شبکه ها، بدون فیلتر، قابل مشاهده‌اند؟! یعنی از تلویزیون دیدن، اشکال دارد و روی موبایل دیدن، ندارد؟!

سوم) چرا پارازیت فقط برای برخی شبکه هاست و شبکه هایی که محتواهایی مشابه آنها در معاندت با نظام و منافع ارضی و ارزشی ما دارند را شامل نمی شود؟!

چهارم) چرا پارازیت، شبکه هایی را که سریال‌هایشان، بنیان اخلاق و خانواده و دین و ایمان مردم را نشانه گرفته، شامل نمی‌شود؟! مگر کم پرونده طلاق و خیانت در قوه قضائیه داریم که اظهارات زوجین، گویای تاثیر مخرب محتوای مبتذل آن سریال ها و برنامه ها روی روابط و زندگی آنهاست؟!

پنجم) چرا پارازیت فقط برخی شهرها و ساکنان آنجا را شامل می شود و در شهرهای کوچک خبری از پارازیت نیست؟! یعنی دیدن آن برنامه ها برای تهران و اصفهان و شیرازنشینان، اشکال دارد و برای ساکنان شهرهای کوچک، ندارد؟!

ششم) آیا معادل بودجه ای که برای ارسال پارازیت در نظر گرفته شده، بودجه ای برای سلامت شهروندان پیش‌بینی شده که تهدیدات مخرب پارازیت خوردگان را جبران کند؟! به چشم دیده ام که مثلا سهمیه شیر، به کارکنان فرودگاه‌ها می دهند تا مضرات تنفس هوای مسموم فرودگاه‌ها به تاثیر از سوخت هواپیماها قدری جبران شود.

پرسش زیاد است و پاسخ کم. مردم چشم امید به دولت تدبیر و امید دارند. کسی راضی به بی قانونی نیست همانطور که کسی راضی به ویرانی افکار و اخلاق خود و خانواده اش هم نیست.پس امیدواریم به تدبیری که میان این دو گزاره را جمع کند.

منبع: Chekhabar