برنامه های توسعه، کلید حل مشکل پناهجویان
- 40 دقیقه پیش
g
فرار مردم کشورهایی مانند سوریه و عراق که از آزار و ایذاء و مناقشه های منطقه ای می گریزند، سبب شده اروپا برای اولین بار در تاریخ خود، با سیل عظیم پناهندگانی مواجه شود که از خارج از این قاره می آیند. در همین حال سیاستمداران اروپایی در تلاشند راه حل منسجم و معقولی برای حل این معضل پیدا کنند.
سیاست مشترک کشورهای اروپایی در مورد پناهندگی و مهاجرت در حال از هم پاشیدن است. اگر چه سیاستمداران و رسانه ها، بدون جهت مشکل کنونی را یک بحران مهاجرتی می خوانند، اکثر قابل توجه آوارگانی که خود را به اروپا می رسانند، پناهجویانی هستند که به دلیل وضعیت ناآرام کشورشان، وطن خود را ترک کرده اند.
اروپا به این که همواره از پناهجویان حمایت کرده افتخار می کند- پس از هولوکاست، اروپا یک رژیم مدرن پناهندگی تدوین کرد ولی اکنون این سنت به مخاطره افتاده.
اگر چه انتظار این است که اروپا پناهندگان را بپذیرد، لازم است به این مشکل در مقیاس جهانی توجه کرد. تنها بخش کوچکی از ۲۰ میلیون پناهنده سراسر جهان به اروپا آمده اند. ۹۵ درصد بقیه، به کشورهایی که در همسایگی مناطق بحران و مناقشه قرار دارد و عمدتا کشورهای در حال توسعه اند پناه برده اند.
قریب به سه و نیم میلیون پناهنده سوری به ترکیه، لبنان و اردن رفته اند. بیش از نیم میلیون سومالیایی در کنیا هستند. متجاوز از دو میلیون افغان هم در ایران و پاکستان زندگی می کنند.
و نهایتا در همین نواحی است که باید بخش مهم راه حل را پیدا کرد.
تا کنون واکنش معمول و متعارف، فراهم آوردن کمک های بشردوستانه بوده. ولی این کافی نیست.
فرصت های "برد-برد"
Getty Images
کشورهای میزبان مانند لبنان، اردن، کنیا و تایلند که با سیل عظیم پناهندگان مواجهند، به طور فزاینده ای مرزهای خود را به روی پناهجویان می بندند. پناهندگان غالبا برای سالیان دراز در اردوگاه ها بدون حق کار و وابسته به کمک ها به حال خود رها می شوند. با توجه به یک چنین وضعیتی، بسیاری از مردم در صدد یافتن چاره دیگری بر می آیند.
چالش اصلی این نیست که چگونه می توان مانع آمدن پناهجویان به اروپا شد؛ مهمترین چالش برنامه ریزی های ابتکاری و پایدار برای کمک به پناهندگان در سراسر جهان است.
یک راه حل ابتکاری این است به جای این که مسئله پناهندگان را صرفا یک موضوع بشردوستانه بدانیم، قبول کنیم که با توسل به اجرای پروژه های توسعه، می توان این مشکل را حل کرد. پناهجویان دارای مهارت ها، استعداد و نوآوری هستند و در صورت اجرای برنامه های توسعه ، تا موقعی که به کشورهای خودشان بازگردند، می توان فرصت هایی فراهم کرد که بالقوه هم به نفع آنان و هم کشورهای میزبان و کمک دهنده باشد.
در بررسی های اخیرمان در اوگاندا، نشان داده ایم که چگونه پناهندگان می توانند از نظر اقتصادی به کشورهای میزبان کمک کنند. اوگاندا برخلاف بسیاری از کشورهای منطقه، یک "استراتژی متکی به خود" اتخاذ کرده که به پناهندگان اجازه کار و تا حد قابل توجهی آزادی رفت و آمد می دهد. آنان در مناطق شهری و نیز شهرک ها در یک رشته فعالیت های ابتکاری سرگرم کارند.
به طور مثال در کامپالا، ۲۱ درصد پناهندگان دارای کسب و کار هستند و آنها افراد دیگری را استخدام کرده اند. در نتیجه ۹۶ در صد خانواده های پناهنده به جای این که وابسته به کمک باشند، منبع درآمد مستقلی دارند. این موضوع نشان می دهد که اگر سیاست های صحیحی اتخاذ شود، پناهندگان می توانند به خودشان و نیز کشورهای میزبان کمک کنند.
البته از نظر تاریخی نمونه هایی هست که نشان می دهد اروپا نیز برای کمک به پناهندگان از برنامه های توسعه استفاده کرده است.
موردی که به آن توجهی نشده به آمریکای مرکزی مربوط می شود. در هنگام پایان دوره جنگ سرد، صدها هزار نفر در این منطقه بی خانمان شده بودند.
بر اساس یک برنامه ابتکاری که جامعه بین المللی به اجرا گذاشت در فاصله سال های ۱۹۸۷ و ۱۹۹۵ در سراسر این منطقه فرصت های شغلی برای آوارگان فراهم آورده شد. فرض بر این بود که از طریق کمک های هدفمند توسعه، فرصت هایی فراهم خواهد شد که هم به نفع کشورهای میزبان است و هم کسانی که بیخانمان شده اند.
هزینه پروژه های مربوط به بهداشت و آموزش و نیز برنامه های زیربنایی در سراسر منطقه را نهاد موسوم به جامعه اروپایی، تامین کرده بود. در مجموع حدود ۵۰۰ میلیون دلار صرف انجام ۷۲ پروژه توسعه در هفت کشور منطقه شد.
حمایت مقاوم و پایدار
مکزیک که با شمار قابل توجه پناهندگان گواتمالایی روبرو شده بود، دارای زمین های وسیعی بود که بلا استفاده باقی مانده بود. با پولی که کشورهای اروپایی برای پروژه های کشاورزی در اختیار مکزیک قرار دادند، این کشور موافقت کرد که برای پناهندگان گواتمالایی فرصت های شغلی و ادغام در جامعه محلی را فراهم کند. نتیجه این شد که پناهندگان توانستند به توسعه کشاورزی در شبه جزیره یوکاتان، کمک کنند.
در حال حاضر نیز موقعیت های مشابهی وجود دارد.
با ۱۵ دقیقه رانندگی می توان از اردوگاه زعتری در اردن که ۸۳ هزار پناهنده را اسکان داده، به محلی رسید که زمانی دولت اردن در نظر داشت برای مبارزه با بیکاری و رکود اقتصادی، آنجا را به پایگاه حمایت از صنایع و کارخانجات این کشور تبدیل کند. ولی اکنون این برنامه با کمبود کارگر و سرمایه گذاری خارجی مواجه شده.
اگر پناهندگان اردوگاه زعتری، اجازه کار در یک چنین محلی را داشتند، ممکن بود بتوانند همگام با اردنی ها تا بهبود وضعیت اقتصادی سوریه پس از مناقشه، به استراتژی توسعه ملی اردن کمک کنند. اروپا نیز می توانست از طریق کمک های توسعه، حمایت از امتیازات بازرگانی و نیز سرمایه گذاری خارجی در کمک سهیم شود.
اتحادیه اروپا نیازمند یک برنامه جامع جهانی برای پناهندگی است اگر چه این برنامه نباید جانشین برنامه پناهندگی در اروپا شود. برای مشارکت مسئولیت در داخل اروپا، باید همکاری بیشتر در داخل ۲۸ کشور اتحادیه اروپا نیز جزو این برنامه باشد.
اروپا باید به مردم بفهماند که چرا کشورهای اروپایی باید پناهندگان را بپذیرند و بدین منظور لازم است منافع اخلاقی، حقوقی، اقتصادی و فرهنگی و همچنین اهمیت نمادین عمل متقابل را به مردم تفهیم کند.
ولی در عین حال لازم است برای حمایت قابل دوام از پناهندگان در سایر نقاط دنیا نیز برنامه ای وجود داشته باشد.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar