بازیکن خوب و بازیکن خوب تر
- 7 ساعت پیش
نوشته یکی دو روز پیش من در باره کمبود شخصیت در تنیس مردان اظهار نظرهایی در پی داشت و بعضی از دوستان اینطور برداشت کرده بودند که من فقط در بین بازیکنان مرد به راجر فدرر، رافایل نادال و نوواک جوکوویچ اعتقاد دارم و بقیه را نمی پسندم که برداشت درستی نیست.
آنچه کم من نوشتم ربطی با استعداد و توانایی های ورزشی این بازیکنان نداشت. منظور من جاذبه این سه بازیکن بود که اضافه بر دیگر توانایی های شان، آنان را در این ورزش استثنا کرده است. اما نباید فراموش کرد که از نظر تنیس هم این سه یک سر و گردن از دیگران جلو هستند.
این روزها مطبوعات و رسانه ها وقتی صحبت از تنیس می شود از چهار بازیکن بزرگ نام می برند. سه نفر از این چهارتا همیشه ثابت است که همان سه نفری است که در بالا نام بردم اما نفر چهارم بر حسب مکان تغییر می کند.
به عنوان مثال بریتانیایی ها اندی ماری را یک ضلع این مربع می دانند و دلیلشان هم پیروزی او در دو گرانداسلم است. حتما برای سوییسی ها به همان دلیل استانیسلاو واورینکا نفر چهارم است و برای مردم کرواسی، مارین چیلیچ قهرمان جام آزاد آمریکا یا یو اس اوپن.
اما آیا واقعا می شود ماری را همسطح راجر فدرر دانست یا چیلیچ را برابر با جوکوویچ. به طور قطع پاسخ به این سووال منفی است. پس اگر ما بازیکنان را بر اساس سابقه و دستآوردهایشان دسته بندی کنیم تصویر واضح تری از وضعیت امروز تنیس جهان به دست می آوریم که می تواند ما را در ارزیابی هایمان کمک کند.
گروه اول بازیکنان که در اینجا آنها را ابرستاره ها یا سوپراستارهای تنیس مردان جهان می نامیم سه نفر بیشتر نیستند: راجر فدرر از سوییس، رافایل نادال از اسپانیاو نوواک جوکوویچ از صربستان و دلیلش هم روشن است.
این سه بازیکن در جمع صاحب ۳۹ جام گراند اسلم شده اند. اگر در نظر بگیریم که از سال ۲۰۰۴ تا پایان ۲۰۱۴ مجموعا ۴۴ تورنمنت گرانداسلم برگزار شده سهم این سه از آن جام ها ۸۸ درصد بوده که با در نظر گرفتن تعداد بازیکنان در هر تورنمنت اعجاب آور است.
از آن گذشته از سال ۲۰۰۴ تاکنون همواره یکی از این سه بازیکن نفر اول رده بندی جهانی بوده است و هیچکس دیگر نتوانسته در این دوره زمانی به این مهم دست یابد. بنابراین واضح است که فعلا نمی توان هیچ بازیکن دیگری را به جمع این بزرگان راه داد.
گروه دوم یا ابرستاره های آینده بازیکنانی هستند که دست آوردهایشان به پای گروه اول نمی رسد اما در مقایسه با دیگران بهتر هستند و این قابلیت را دارند که سوپراستار شوند یا در حال تبدیل شدن به ابر ستاره های تنیس جهان هستند.
در گروه دوم می توان به اندی ماری بریتانیایی، قهرمان پیشین ویمبلدون و یو اس اوپن، استانیسلاو واورینکا اهل سوییس برنده پیشین جام آزاد استرالیا و قهرمان فعلی جام آزاد فرانسه، مارین چیلیچ قهرمان فعلی یو اس اوپن و کی نیشیکوری ژاپنی فینالیست جام آزاد آمریکا اشاره کرد.
گروه سوم بازیکنانی هستند که در یکی دو سال گذشته بطور مستمر جزو ده نفر اول رده بندی جهانی بوده اند و همیشه بازیکنان خطرناکی محسوب شده اند، بازیکنانی مثل داوید فرر اسپانیایی، توماس بردیچ از جمهوری چک، گریگور دیمتروف اهل بلغارستان و جو ویلفرید سونگای فرانسوی.
این گروه را که در اینجا بازیکنان عالی تنیس خطاب می کنیم با درخشش در گرانداسلم ها می توانند یک گروه صعود کنند و جزو سوپر استارهای آینده شوند اما فعلا همان عالی بودن برایشان کافی است.
این را هم در نظر داشته باشیم که در میان بازیکنانی که توانسته اند صاحب رده بندی جهانی شود بازیکن بد وجود ندارد و همه خوب هستند اما این خوبی هم درجه ای دارد و بطور قطع نفر پنجم جدول بازیکن بهتری از نفر هفتصدم است. از این رو بیست نفر اول جدول رده بندی جهانی را بهترین تنیس بازان جهان می شناسند.
این گروه بندی صرفا بر اساس توانایی های ورزشی بازیکنان است و آن عاملی که چند روز پیش به آن اشاره کردم یعنی قدرت جذب و شخصیت خاص در آن دخالت ندارد، هرچند که سوپراستارهای تنیس هرسه صاحب آن عامل هم هستند. البته در میان بازیکنان رده های پایین تر هم هستند کسانی که جاذبه فوق العاده ای دارند اما بازی شان هنوز به سطحی نرسیده جلب توجه کنند.
در حالی که دو ضلع مثلث رأس تنیس جهان دیر یا زود به سن بازنشستگی خواهند رسید باید منتظر بود که این ورزش شاهد ظهور سوپراستارهای جدیدی باشد که نقشی اساسی در محبوب ماندن تنیس در میان عامه خواهند داشت.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar